BABAN VARKEN BABASIZ YAŞAMANIN YARASI
Aşağıdaki öyküde üzerinde düşünülecek konular var. Bana yazan okuruma içtenlikle ve ayrıntılı olarak yazdığı için teşekkür ediyorum. Yaşam en güçlü ve en gerçek okul; bakalım aşağıdaki mektup sizleri hangi konuda düşündürecek, neler öğretecek.
***
Merhaba Hocam,
46 yaşında 2 erkek çocuk annesi bir kadınım.
Hayat hikayelerine bayılırım. Ben toprağa 36 numara ayaklarıyla basan, biraz şaşkın bir kadınım. Tuhaf bir masal. Yerde ne var yer boncuk, gökte ne var gök boncuk, işte ortasında ben varım. Hayatım uzun süren bir şaşkınlıktan ibaret olacak sanırım.
Uslu, içine kapanık bir çocuktum ben. Ancak nedense birdenbire olmadık şeyler yapardım. İlkokul
Berzah 2.
Her zaman ki monotonluk devam eder. Servise biner uyumak için gözlerini kapatır ama nefes alamadığını hisseder, her zaman ki gibi panik atağı devreye girer. Artık o kadar sık bu travmayı yaşamıştır ki, panik atak, normal atak haline gelir. Nefes alamadığını düşündükçe, nefes aldığını da düşünerek çatışma yaratır beynine, savaş devam ederken, bir
'Melek ve Değerli Ablası'na - demişti bir dost ve ekleyerek ardına:
Bir sonbahar günüydü, hava matem kokusuna bürünürken
Gölün buz gibi soğukluğu çekti içine narin bedeni
İncecik, parıltılı saçlarıyla, o güzel yüze nasıl kıydın ey kara göl!
Düşünmedin mi hiç arkasından bir bir eriyen yürekleri?
Şimdi dağ gibi baban hangi köşede dökerdi göz